Սևակի մասին

Իր ողջ կեցվածքով, մանավանդ խոսելիս ու վիճելիս, Պարույրը ոտքից գլուխ արտիստիկ էր, արտիստիկ՝ ամենայն բանականությամբ:
Պարույրի հայրը նուրբ ու համաչափ դիմագծերով տղամարդ էր, որդին նրանից ժառանգել էր փարթամ մազերն ու ճակատը:Հոր կողմից էր ժառանգել իր՝այսպես կոչված «շոռությունը», որ ինքը չէր ժխտում( որդուն՝ Հրաչոյին, դեռ ինստիտուտը չավարտած երազում էր ամուսնացնել,-էս տղաս,- ասում էր, հեչ հորը չի քաշել, ման չի գալիս, ամուսնանալու մասին չի էլ խոսում): Կանանց հասցեին երբեք վատ չէր խոսի, երբեք չէր էլ պարծենա իր հաջողություններով:

«Իննսունամյա Սևակ» ուսումնական նախագիծ

Խոստանում եմ

Լինել ո՛չ թե հարկհավաքը,

Այլ զավա՜կը

Դժվար դարի,

Ինչպես նրան՝ և ինքս ինձ

Հավե՜տ մնալ հավատարիմ...

Պ. Սևակ

                       «Իննսունամյա Սևակ» ուսումնական նախագիծ

Պարույր Սևակի կյանքը, ստեղծագործության ընդհանուր բնութագիրը:

Սերը Սևակի պոեզիայում:

Սևակի մեծ սերը՝ Սուլամիթա (նամակների վերլուծություն):

Սևակյան փիլիսոփայություն:

Պատմական կերպարները Սևակի ստեղծագործության մեջ(Մեսրոպ Մաշտոց, Կոմիտաս, Սայաթ-Նովա և այլն):

Սևակի մահվան առեղծվածը:

Սևակի հոդվածների ընթերցում, ուսումնասիրում, վերլուծություն:

Համագործակցություն Սևակին նվիրված կայքերի հետ (գրագրություն, հանդիպումներ, նյութերի հրապարակումներ):

Այցելություն Սևակի տուն-թանգարան:

Ակնկալվող արդյունքները

·         Գրական հանդիպումներ

·         Գրավիչ ընթերցումներ (Սևակ են կարդում սովորողները, դասավանդողները, ծնողները, պատահական մարդիկ)

·         Վերլուծական հոդվածներ,աուդիոնյութեր, տեսանյութեր

·         Սևակյան հարցազրույցներ

·         <<Պարույր Սևակ>> գրական թատրոն

·         Հրապարակումներ սևակյան այլ կայքերում

Դիջիհուշեր, դիջիհավեսով դիջիպատում

Շատ հաճախ եմ մտածում, թե ով կլինեի ես, եթե…. Արդեն չեմ էլ հիշում ՝ երբ սկսվեց այս ամենը: Իրականում շատ էլ հնարավոր է, որ չհիշեմ, չէ՞ որ սկիզբը մանկություն է տանում, երբ դեռ շատ փոքր էի՝ <<սեբաստացիկ>>: Առաջին ճամփորդությանս չորս տարեկանում եմ  մեկնել: Հիշում եմ, թե ինչքան արագ ես ու մայրիկը հագնվեցինք և տանից մեզ դուրս նետեցինք, որ երեք տարեկան եղբայրս չհասցներ նկատել, որ տանը չենք: Ու սկսվեց…գրեթե ամեն շաբաթ Արատես, ուր ամեն թուփ ու քար ծանոթ ու հարազատ էին դարձել…ո՜նց եմ կարոտել այդ օրերին: Հետո առաջին դասարան, ու հավես, շատ հավես տարիներ: Գիտե՞ք, դրանք այն <<մութ ու ցուրտ>> տարիներն էին, բայց ո՞վ էր նկատում դա...Դե, օրս սկսվում էր <<Սուլթանի ավտոբուսով>> և ավարտվում էր <<Սուլթանի ավտոբուսով>>, իսկ դա ինձ համար իսկական հաճույք էր՝ խենթությունների մի շարան: Իսկ խենթությունների ամենամեծ չափաբաժինը դասերից հետո էր, երբ դասընկերներով Մարմարյա սրահում <<զվարճանում  էինք>>: Զվարճանքն էլ, հո զվարճանք չէր...երբեք չեմ մոռանա այն օրը, երբ դասընկերներով Մարմարյա սրահը <<քանդում  էինք>>, մել էլ տիար Բլեյանը հայտնվեց՝ ձեռքին մի մեծ տորթ…իսկ հաջորդ օրը երկրորդ հարկից կոնֆետներ էին թափվում: Գիտե՞ք՝ քանի անգամ եմ ընկերներիս պատմել այս ամենը (խոսքս տորթին ու կոնֆետներին է վերաբերում), բայց շատ քչերն էին : Ա՜յ սա է իսկական դպրոցը, ուր ամեն վայրկյան հրաշքի ես հանդիպում, ու ամեն օրդ հեքիաթի պես է սկսվում ու ավարտվում: Նմանատիպ շատ ու շատ անակնկալներ են տպավորվել դպրոցական կյանքիցս: Կարելի է ասել՝ երկու անգամ եմ բացակայել կրթահամալիրից: Առաջինը հենց  համալսարանական կյանքն էր, որի ընթացքում էլ գողունի հետևում էի կրթահամալիրիս զարգացմանը: Երբեք չեմ մոռանա այն ճակատագրական երեկոն, որն ինձ, երևի ընդմիշտ, կապեց կրթահամալիրի հետ: Դեռ երկրորդ կուրսից աշխատել էի ուզում, մայրիկին ու հայրիկին համոզում էի, որ ինձ <<աշխատանքի տեղավորեն>>, քանի որ իմ ճարած աշխատանքները սրտներովը չէին: Ավարտել էի չորրորդ կուրսը, մագիստրատուրա էի ընդունվել, գիտեի, որ արդեն կարող եմ աշխատել, մայրիկն էլ ասել էր, որ չի ուզում, որ լավ կանեմ լրագրությամբ զբաղվեմ: Հայրիկն էլ էր առաջարկում իր օգնությունը. Շատ լրագրող ընկերներ ուներ, ովքեր սիրով կընդառաջեին ինձ:  Բայց դե համառ էի… իրոք ուզում էի մանկավարժությամբ զբաղվել: Երևի թե դպրոցական տարիներս իրենցը արել էին: Աշխատանքի անցա: Որպես դասավանդող դասարան մտնելը այդքան էլ հեշտ չէր, չնայած որ իմ բախտը մի հարցում բերել էր՝ ինձ համար օրինակ էր իմ տիկին Աիդան (իմ առաջին և ամենասիրելի ուսուցչուհին, ումից մինչև հիմա էլ շա՜տ բան ունեմ սովորելու): Սովորում էի և աշխատում: Ասեմ, որ հեշտ չէր: Վազքս շատ էր: Հոգնում էի, բայց շա՜տ հետաքրքիր էր կրտսեր դպրոցականների հետ աշխատանքը: Երկրորդ բացակայությունս կրթահամալիրից ամենաարդարացված ու ամենահաճելի բացակայությունն էր (բալիկներիս էի մեծացնում): Այս անգամ էլ նույնքան էի բացակայել, որքան նախորդ անգամ (չորս տարի), բայց բացթողումներս այնքա՜ն շատ էին, որ մոլորվել էի՝  է՛լ բլոգային ուսուցում, է՛լ մոնտաժային ծրագրեր, է՛լ նախագծային ուսուցում, է՛լ…, է՛լ…էլ չասեմ…

Այժմ Միջին դպրոցում եմ դասավանդում՝ յոթերորդ դասարաններում: Չեմ կարող ասել, որ հեշտ է Միջին դպրոցում աշխատելը, հեշտ չէ, անգամ դժվար է: Նախագծային ուսուցումն էլ իր դժվարություններն ունի, որոնք քայլ առ քայլ հաղթահարում ենք: Մի քանի նախագծեր ենք իրականացրել այս կիսամյակ, բայց հենց այստեղ էլ բախվել  եմ դժվարությունների , որն է՝ նախագիծն իբրև արդյունք ամփոփելն ու ներկայացնելը: Հենց սա էլ համարում եմ այս կիսամյակի կարևորագույն աշխատանքներիցս մեկը: Ինձ համար ամենահետաքրքիր ու ամենահաջողված նախագիծը «Արտադասարանային ընթերցանություն»  նախագիծն է, որը  վերլուծական նյութեր գրելով ենք ամփոփում 1, 2, 3, 4, 5: Հաջողված էր նաև «Մխիթար Սեբաստացու օրեր»  նախագիծը, որի ընթացքում մի քանի սովորողներ համանուն անգլիալեզու կայքից թարգմանություններ կատարեցին, և շատ հետաքրքիր նյութեր պատրաստվեցին 1,2: Բավականին հետաքրքիր էին «Վիկտոր Համբարձումյանի օրեր», «Կոմիտասյան օրեր»,  «Վարչապետի այցը՝ որպես ուսումնական նախագիծ»  նախագծերը: 2014 թվականի անելիքներս շատ են՝ նոր նախագծեր, նոր մեթոդներ, նոր ծրագրեր: Այնպես անել, որ առավել արդյունավետ լինի լեզվագործունեությունը, ակնհայտ լինեն արդյունքները: