Սևակի մասին

Իր ողջ կեցվածքով, մանավանդ խոսելիս ու վիճելիս, Պարույրը ոտքից գլուխ արտիստիկ էր, արտիստիկ՝ ամենայն բանականությամբ:
Պարույրի հայրը նուրբ ու համաչափ դիմագծերով տղամարդ էր, որդին նրանից ժառանգել էր փարթամ մազերն ու ճակատը:Հոր կողմից էր ժառանգել իր՝այսպես կոչված «շոռությունը», որ ինքը չէր ժխտում( որդուն՝ Հրաչոյին, դեռ ինստիտուտը չավարտած երազում էր ամուսնացնել,-էս տղաս,- ասում էր, հեչ հորը չի քաշել, ման չի գալիս, ամուսնանալու մասին չի էլ խոսում): Կանանց հասցեին երբեք վատ չէր խոսի, երբեք չէր էլ պարծենա իր հաջողություններով:

Բայց մտածող, մտահոգ, հագսաշատ ու սրտամոտ Պարույր ավելի նմանվում էր մորը: Գլուխն ափով ծնոտից բերանն առած լուսանկարների նման կծկվում էր իսկ և իսկ մոր պես և կամ կրծոտում էր շրթունքներն ու բութը, և նրա կայծկլտացող աչքերից ասես ծորում էր տխրաշաղախ խոհականությունը:
Առօրյա կենցաղում, նիստուկացում Պարույրը զուգակցում էր հայ գյուղացուն և ճշմարիտ մտավորականին...Շեմից ներս մտնեիր՝ առաջին խոսքը լինում էր սա.- Նելլի՛ աղջիկ, դե շո՛ւտ արա, տեսնենք ինչ ես բերում:
Սիրում էր նվերներ անել, ինչպես և շնորհքով հագնվել: Միշտ չէ, որ ունենում էր լավը, բայց ունեցածը շատ էր վայելում նրա ձիգ կազմվածք- պահվածքին:
Կյանքում ամենից ավելի սիրում էր երեխաներին:Ծանոթի, բարեկամի, հարազատի, առհասարակ երեխայի պատահել- հանդիպելը նրա համար տոն էր, մարդկային ջերմության տոն:Տրամադրություն ունենար- չունենար, մանուկ տեսնելիս պայծառանում էր ներսից, և ծայր էր առնում զգացմունքային տարափը ժպիտներով, խոսքով, գուրգուրանքով:
Երբ Կորյունը ծնվեց, անչափ երջանիկ էր, որ 3 տղա ունի, իսկ երբ կնքվեց Կորյուն, արդարանում էր.- Հրաչոյի տված անունն է, չկարծեն, թե ինձ առյուծ եմ համարում, տղայիս՝ կորյուն:
Երազում էր որդիներից մեկին դարձնել հայագետ.- Հրաչոն գնաց ինժեներ դարձավ, տեսնենք այս երկուսից մեկը հայագետ կդառնա՞, այսքան գիրք ենք հավաքել...պատկերացնու՞մ եք հայագետ...-վայելելով կրկնում էր...Արմենը կարող էր դառնալ...Չդարձավ...

Աղբյուրը՝ http://www.akumb.am/showthread.php/477-%D5%8A%D5%A1%D6%80%D5%B8%D6%82%D5%B5%D6%80-%D5%8D%D6%87%D5%A1%D5%AF/page14